ETR: rozpoczynamy nową zbiórkę. Potrzebujemy pieniędzy na wkład własny do projektu modernizacji warsztatu. Bardzo prosimy o udostępnienia, polecenia i wpłaty. W ramach podziękowania za wpłaty, mamy dla Was oryginalne torby.

Modernizacja myśli, to nawet jak dla nas dość odważna nazwa projektu, ale pasująca idealnie do tego, co chcemy Wam zaoferować. Kto nas zna, ten wie, że nieodłączną częścią życia warsztatowego jest poczucie humoru i piętrowe żarty sytuacyjne. Przez lata zbieraliśmy zachwycające powiedzenia czy przejęzyczenia osób pojawiających się w warsztacie, które niejednokrotnie trafniej opisywały naszą rzeczywistość, niż te utarte. W ogóle będąc w warsztacie, trzeba się przestawić na trochę inny tok myślenia. Po prostu trzeba swoje myślenie zmodernizować. Zsynchronizować je, aby nadawać na tych samych falach, wtedy coś fajnego może z tego wyjść. Można się porozumieć i zrozumieć, nawet gdy nie mówimy do końca tym samym językiem. Z czasem wchodzi to w krew na tyle, że i poza warsztatem łatwiej się z kimś zestroić, odkryć wspólną płaszczyznę porozumienia, mniej się dziwić, ale jednocześnie potrafić ogromnie zachwycić się drugim człowiekiem. 

Drugim dnem tej nazwy jest modernizacja warsztatu. Udało nam się już całkiem sporo pozmieniać, odnowić, wymienić na bardziej użyteczne i dostępne. Chcemy więcej. Korzystamy z grantów, startujemy w konkursach, szukamy okazji do zarobku, marzymy, planujemy, działamy. Zmiany, które zaszły dały nam zupełnie inny komfort pracy, a co równie ważne, poczucie pracy w fajnym, estetycznym miejscu, z wieloma potrzebnymi rzeczami pod ręką. Możemy korzystać ze sprzętów i materiałów do terapii, jakich nie bylibyśmy w stanie kupić ze standardowej dotacji, możemy rozwijać się w nowych obszarach, a przede wszystkim bardziej kompleksowo pracować nad poprawą komfortu życia i rozwojem samodzielności osób z niepełnosprawnościami. Jesteśmy ogromnie wdzięczni, że możemy pracować w miejscu, które sprzyja zmianom, w którym możemy się rozwijać i o które troska, ma sens. Z tego rodzi się trzecie dno naszego zagadkowego tytułu — zmiana myślenia o miejscu, takim jak nasze. 

Nie chcemy być skazani na resztki, na proszenie. Nie zgadzamy się na siedzenie zamknięci w czterech ścianach i niezwracanie na siebie uwagi, nierobienie kłopotu. Warsztaty terapii zajęciowej nie są kłopotem. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną nie są kłopotem. Ludzie nie są kłopotami. Kłopotem jest brak dostępności i zamknięte serca. Brak akceptacji i tolerancji jest poważnym problemem. O tym chcemy mówić. To chcemy zmieniać. Myślenie o ludziach jako o kłopocie chcemy zmodernizować, a właściwie zupełnie wyplenić. Wychodzimy, zwracamy na siebie uwagę, nie chowamy się po kątach. Bywamy w zwyczajnych miejscach, które dla naszych uczestników często zwyczajne nie są. Nie załatwiamy za nich spraw, nie wyręczamy.

Nasze, jako warsztatu terapii zajęciowej, miejsce w świecie jest nie do końca określone. Ci, którzy nas znają, wiedzą czym się zajmujemy i widzą nas. Dla sporej części społeczeństwa jesteśmy niewidoczni. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną mają jakieś swoje miejsce w świecie, gdy je sobie wywalczą, gdy zadbają o to ich bliscy, gdy są widowiskowi lub angażujący, stereotypowi albo zupełnie nie. Czy jest to dobre miejsce, to już inna kwestia. Rzadko też mogą być „zwykli”. My walczymy o zwyczajność. Chcemy pokazywać wartości, przeciwdziałać stereotypom i łamać te istniejące. Walczymy w każdym środowisku, czasem tym najbliższym osobom z niepełnosprawnością, gdy jest krzywdzące. Szukamy szans i możliwości rozwoju. Chcemy, aby uczestnicy naszego warsztatu nie tylko mogli korzystać z tego, co najwyższej jakości, ale też, żeby wiedzieli, że zmiana nie zachodzi sama.

Podsumowując ten wielowarstwowy wywód, przejdziemy do konkretów. Chcemy kolejnych zmian i są one w zasięgu naszych rąk. Aby móc ich dosięgnąć, musimy postawić mały murek z cegiełek. Nie będziemy się odgradzać, bo to by zupełnie przeczyło całej idei, dlatego cegiełki są z toreb. Właściwie bardziej niż mur i cegły, pasuje odniesienie do łańcucha, który moglibyśmy utworzyć np. z toreb zakupowych. Każda torba to i symboliczna zmodernizowana myśl o osobach z niepełnosprawnościami i autentyczny cytat z naszego zbioru „warsztatowych mądrości”. Do tego, każda torba, to 20 zł, które trafi do puli naszego wkładu własnego do projektu „Modernizacja istniejącego WTZ – zakup niezbędnego wyposażenia”. Poniżej znajdziecie trochę danych, co do tego, co będziemy mogli kupić, gdy uzbieramy na wkład własny, czyli 20% wartości całego projektu. Szybko kalkulując: 20% z wnioskowanej kwoty to 36 094,36 zł, a więc jak my uzbieramy tyle, to PFRON dołoży nam 144 377,40 zł. Niemało prawda? Kto by nie skorzystał z takiej szansy??